1.

Pięć miesięcy później.

Wszystko co do tej pory sprawiało, że bolesne rany otwierały się niczym świeże pęknięcia, powoli zaczynało przemijać.  Przywykłam już do etykietki 'tej, której facet uciekł sprzed ołtarza'.

Przywykłam do tego, że nie jestem wcale szczęśliwą mężatką, mieszkającą w niewielkim domku z ogródkiem i huśtawką na drzewie.

Przywykłam do tego, że moje marzenia się nie spełniły, pozostawiając po sobie wypaloną dziurę, która póki co, w końcu zaczynała się powoli zabliźniać.

I najważniejsze-przywykłam do tego, że nie budzi mnie już promienny uśmiech faceta, za którym wskoczyłabym w ogień, że nie widzę jego promiennego uśmiechu, nie słyszę tego słodko wymawianego 'Lenuś', ani nie czuję na sobie jego doprowadzających do obłędu pocałunków.

Przywykłam, ale to wcale nie znaczy, że się z tym pogodziłam.

Wieczorami nadal zdarza mi się wylewać łzy w poduszkę, przeklinając wszystko i wszystkich za to, co mnie spotkało.

Bo to nie tak miało być!

Nie taki był scenariusz i nie takie miały być napisy końcowe!

I najbardziej z tego wszystkiego boli właśnie to, że jestem sama pośród samotności, napływającej z każdej strony.

Sama i... zupełnie bezbronna.

***

Przechodząc szybko ulicami mojego rodzinnego Torunia, opatulając się szczelniej szalikiem i marząc o ciepłej herbacie, kierowałam się ku mojemu mieszkaniu. Dwa tygodnie temu wybłagałam u rodziców zgodę na samotne zamieszkanie, z dala od ich opiekuńczej ręki. Zrobili to z bólem, głośno wzdychając i z rodzicielską czułością mówiąc: 'kochanie, tak dużo wycierpiałaś'.

Ale ja nie chciałam niczyjego współczucia! Nie oczekiwałam poklepywania po plecach, głaskania po głowie i tego ciągłego powtarzania: 'wszystko będzie dobrze. wszystko się ułoży'. Gówno prawda! Nikt nie wiedział jak będzie później i to właśnie było prawdą.

Wiedziałam, że jedyne co teraz mogę w końcu zrobić, to przestać się nad sobą użalać i zacząć żyć dalej. Przecież ja w tym roku skończę dopiero dwadzieścia lat! Mam jeszcze całe życie, żeby wszystko się ułożyło, prawda? Muszę przestać zachowywać się jak jedyna osoba na świecie, która ma problemy i której świat zawalił się na głowę. Bo, cóż, nie jestem. Miliony osób są w takiej samej sytuacji jak ja. Czas pokazać, że chociażby nie wiem jak bardzo zniszczone było moje życie, to fundamenty nadal się trzymają.

I jedną z tych rzeczy zaczęłam już wprowadzać w życie.

Koniec marca nikogo nie zachęcał do wypraw na dwór. Zimny wiatr podwiewający z dużą siłą, dodatkowo mokra breja powstała z pomieszanego śniegu i deszczu, zalegająca na chodniku. Niezbyt przyjemne warunki.

Trzymając w dłoni reklamówkę z zakupami, zastanawiałam się, co by tu dzisiaj przygotować na obiad. Nie jestem jakimś wybitnym specjalistą w dziedzinie kulinariów. Szczerze powiedziawszy, nie cierpię spędzać czasu stojąc nad garami i tworząc coś, co byłoby w jakimś stopniu jadalne. Aż dziwne, że przez te dwa tygodnie nie utonęłam w kartonach po zamówionym jedzeniu.

Zastanawiałam się, czy nie zrobić kolejnego kroku naprzód i nie zaprosić wieczorem paru osób. Skoro wracam do życia, to trzeba to zrobić w całości.

Jednak problem był w tym, że od jedynych przyjaciół jakich miałam, odwróciłam się pół roku temu, zrywając całkowicie kontakt. Olewałam ich na całej linii, taka jest prawda. Teraz mam jakby nigdy nic do nich zadzwonić i oznajmić 'hej kochani, powróciłam i zapraszam was na obiad'.? Nonsens. Byłam głupia, całkowicie, totalnie i wszechogarniająco porąbana, że tak postąpiłam. Wykreśliłam ich ze swojego życia, tłumacząc to sobie, że za bardzo będą mi przypominać minione czasy i wszystkie te chwile, o których chciałam jak najszybciej zapomnieć. Czy można być bardziej egoistycznym? Nie sądzę.

Wchodząc do pustego mieszkania, coraz bardziej upewniałam się w przekonaniu, że zachowywałam się jak rozpieszczona księżniczka, która na moment straciła z oczu swój ukochany zamek, wraz z bajkowym księciem.

Teraz już wiem, że  bajki są tylko na papierze, a ich odzwierciedlenie w życiu nigdy się nie sprawdzi.

Czas naprawić swoje błędy, a przynajmniej spróbować. Nikt mi potem nie zarzuci, że zrezygnowałam, podczas gdy inni nadal by walczyli. Albo że się poddałam, zanim w jakikolwiek sposób mogłam zacząć działać.

O nie, prawdziwa Lena Starzyńska tak szybko nie odpuszcza!

Odstawiłam zakupy na blat stołu w kuchni z myślą, że rozpakuję je później. Ściągnęłam kurtkę, którą zawiesiłam na wieszaku, niedbale odrzuciłam w kąt buty, po czym weszłam do salonu, gdzie rozsiadłam się wygodnie na kanapie. Z torebki wyciągnęłam swój telefon, wystukując szybko na klawiaturze numer. Sama sobie się dziwiłam, że mimo upływu czasu, nadal tak doskonale go pamiętam. Kiedyś nie było dnia, żebym go nie wykręcała…

~Słucham? - po czterech sygnałach usłyszałam głos mojego przyjaciela. No tak, nie miał mojego nowego numeru, stąd takie powitanie. Wciągnęłam ze świstem powietrze czując, że serce zaczyna mi bić odrobinę szybciej.

-Cześć Adrian. - na moment zapadła kompletna cisza, przerywana tylko odgłosem naszych cichych oddechów.

~Matko Boska, Lena?! - wykrzyknął w końcu.

-Tak, to ja.

~Nie wierzę! Dziewczyno, czyś ty zwariowała?! Gdzieś ty się podziewała?! – no tak, czego innego mogłam się spodziewać? Otworzyłam usta, chcąc odpowiedzieć, ale nie dane mi to było. Adrian zupełnie olał moje chęci, ciągnąc swoją wypowiedź dalej. - Nie dzwoniłaś, nie odpowiadałaś na smsy. Wiele razy byłem u ciebie w domu, ale twoi rodzice z uporem maniaka powtarzali mi, że wyszłaś, a oni nie mają bladego pojęcia gdzie jesteś, ani kiedy wrócisz! Każde z miejsc gdzie zazwyczaj bywaliśmy zdążyłem już poznać w najmniejszych szczegółach, z nadzieją, że kiedyś w końcu cię tam spotkam. Nawet nie wiesz, jak bardzo czekałem na jakikolwiek znak od ciebie! Przez pięć cholernych miesięcy! – nie wiem czy był bardziej zły, czy może jednak w jego głosie dało się wyczuć ulgę. Podejrzewam, że doszukałabym się obu tych rzeczy.

-Ja... Przepraszam. - wybuchłam w końcu płaczem, tracąc nad sobą panowanie. - Tak bardzo przepraszam! Po tym... Po tym co się stało stałam się ogromną egoistką i nigdy sobie tego nie daruje... Ja po prostu, chcę żeby wszystko wróciło do normy. - wciągnęłam głośno powietrze, wycierając wolną dłonią łzy, gromadnie spływające po moich policzkach. - Możemy się spotkać? – zapytałam, przygryzając nerwowo dolną wargę. Nie byłabym zdziwiona, gdyby odpowiedział nie. Masz to, czego chciałaś, idiotko.

~Oczywiście, że możemy! Powiedz tylko gdzie, a zaraz tam będę. – mimowolnie z moich ust wydobyło się westchnienie ulgi.

Podałam mu adres, w duszy dziękując Bogu, że postawił kogoś takiego jak Adrian na mojej drodze.

***

Kiedy dwadzieścia minut później po mieszkaniu rozległ się dźwięk dzwonka, doskonale wiedziałam kto to jest. Otworzyłam drzwi, stając oko w oko z moją bratnią duszą, odkąd tylko pamiętam.

Łzy znowu nie dały się powstrzymać i po raz kolejny wypłynęły rzęsiście z moich oczu. Adrian o nic nie pytając wszedł do środka, zamknął za sobą drzwi na zamek, po czym zamknął mnie w swoich ciepłych, bezpiecznych ramionach.

-Już przy tobie jestem, teraz nic już ci się nie stanie. Cii. - szeptał w moje włosy, podczas gdy ja wylewałam wszystkie smutki i kumulację łez z całego tego półrocza. Nawet nie wiedziałam, że jeszcze tyle jestem w stanie wypłakać, po tych wszystkich zdołowanych nocach.

Pół godziny później w końcu doszłam do siebie, a my oboje mogliśmy w spokoju rozsiąść się na wygodnej kanapie w salonie, każde z kubkiem gorącej owocowej herbaty. Było mi tak dobrze, że chciałam zatrzymać tą chwilę na zawsze. Było tak jak zawsze, tak jak kiedyś. Znowu było dobrze.

-Lena ja wiem, że ty nie do końca chcesz rozmawiać o tym co się stało… - zaczął, odstawiając pusty kubek na stolik i siadając z powrotem na kanapie bokiem, chcąc mieć lepszy widok na moją osobę. - I szanuję to. - dodał szybko, widząc mój niewyraźny wzrok. - Nie oczekuję, że opowiesz mi wszystko szczegół po szczególe. Chcę tylko żebyś wiedziała, że jakby co to zawsze jestem obok, bez względu na wszystko.

-Wiem i dziękuję Ci za to. - ścisnęłam delikatnie jego dłoń. - Szczerze powiedziawszy nie spodziewałam się, że dzisiaj się tutaj zjawisz. Spodziewałam się raczej tego, że mnie wyśmiejesz i karzesz spadać na bambus. - zmieniłam temat, uśmiechając się delikatnie.

-Przemknęło mi to przez moment przez myśl, nie będę cię oszukiwał. Pięć miesięcy temu na pewno bym to zrobił. - parsknął głośno śmiechem. - Przez myśl przechodziły mi wszelakie tortury, jakim to miałem Cię poddać, kiedy w końcu bym cię dorwał w swoje ręce. Tak długo olewać mnie, to był szczyt szczytów. Dobrze, że Ryan studził moje zapędy, bo wielokrotnie miałem ochotę przejechać dom twoich rodziców wielkim wałem drogowym.

Tym razem to ja wybuchłam śmiechem, przypominając sobie jak brzmi mój głos, kiedy to robię. Dziwne, ale pozytywne uczucie.

-A ja tymczasem leżałam wtedy zakopana pod stertą kołder, oddychając przez niewielką szparkę i myśląc tylko o tym, żeby mój pokój zapadł się pod ziemię. - westchnęłam głośno. - Było ciężko, ale myślę, że zaczynam mieć to już za sobą. Zresztą, jak widzisz, mogę przynajmniej normalnie funkcjonować, a to w porównaniu z czasem wcześniejszym jest ogromnym postępem.

-I z nikim nie utrzymywałaś kontaktu?

-Najmniejszego. - upiłam łyk ciepłego napoju. Adrian westchnął głośno, przewalając przy okazji oczami.

-Jezu, a przydałaby ci się taka szczera rozmowa ze mną, albo z Ryanem. Albo jakaś eskapada do klubu nocnego z Chrisem. Momentalnie byśmy cię postawili na nogi. - poczochrał mnie niedbale po głowie. - Z tobą to czasem jak z dzieckiem. Jak nie opieprzysz, to się nie nauczy.

-I vice versa. - odpowiedziałam mu pogodnym uśmiechem, kładąc głowę na jego ramieniu.

Przyjaciel to jednak prawdziwy skarb.

A prawdziwy przyjaciel to ktoś, ponad wszelką możliwą ceną.

*******

No i jest, alleluja :D

Żużlowa niedziela to piękna niedziela i nawet jeśli moje ucho grozi odpadnięciem, a słuch nadal w nim nie powrócił, to i tak nie może mnie dzisiaj zabraknąć na meczu! Toruń-Leszno, jedziecie chłopaki! #FingersCrossed

Kolejny? I've got no idea.. :|

<3

PS: piosenka na dzisiaj? The Vamps - Wild Heart!  

PS2: Hociary <3 #LKF